تهدید ارعاب و جعل هویت و سواستفاده از احساسات مذهبی و افشای اطلاعات خصوصی

به نام خداوند بخشنده مهربان

این روایت زندگی من است؛ روایتی از اعتماد، خیانت و رنجی که بر خانوادهام تحمیل شد.

در بهار ۱۴۰۱، در اوج بی‌پناهی و آوارگی ناشی از طرد خانوادگی به خاطر تغییر مذهب، با آقای ابوالفضل سرگزی آشنا شدم. او خود را شفایافتهٔ حضرت امام رضا(ع) معرفی کرد و پدرش را خادم حرم. این ادعا برای من که آرزوی آرامش در سایهٔ حرم را داشتم، چون نور امیدی بود.

با همین وعده‌ها، دو واحد منزل مجهز و مبله‌ام در ایرانشهر را با ماهیانه شش و نیم میلیون تومان و ودیعهٔ شصت میلیونی (بیست میلیون نقد و بقیه چهار ماهه) به او اجاره دادم. قرار شد پدرش من را به عنوان خادم حرم معرفی کند تا هم از گزند خانواده در امان باشم، هم در جوار آقا امام رضا زندگی جدیدی آغاز کنم.

اما دو سال گذشت و هیچ عمل نشد. وقتی خودم پیگیر شدم، با چهرهٔ واقعی آنها روبرو شدم؛ مستأجر مانع بازدید متقاضیان خرید شد، اجاره را قطع کرد و پس از چندبار کشاندنم به ایرانشهر، وقت تحویل ملک، با صحنه‌ای مواجه شدم که قلبم را به درد آورد:

منزلم عمداً ویران شده بود. سه کولر و دو بخاری امانی سوخته، کابینت‌ها به حیاط ریخته، سرویس‌ها مسدود، طبقه دوم بی‌آب و طبقه اول با لوله‌های نشتی. همه‌چیز نابود شده بود.

پدرش نه تنها میانجیگری نکرد، که دروغ گفت و مرا متهم به دروغگویی و کتک زدن پسرش کرد. حتی وقتی سه شاهد حاضر به گواهی شدند، سکوت اختیار کرد.

با حکم دادگاه، خسارت ۱۵۵ میلیون تومانی (۱۰۵ میلیون برای طبقه اول و ۵۰ میلیون برای طبقه دوم) تأیید شد. اما آنها نه تنها پاسخگو نبودند، که با ادعای واهی، علیه من شکایت کردند و ودیعه را مطالبه نمودند. من از حقم گذشتم تا مبادا آتش اختلاف بیشتر شود.

حتی برای حلالیت و عذرخواهی پیشقدم شدم و گفتم: "هر وقت به ایرانشهر آمدید، خبرم کنید تا دستتان را ببوسم." اما پاسخی نشنیدم.

اکنون پروندهٔ قضایی من به دلیل کارشکنی و نفوذ این پدر و پسر، چهار ماه است که مسکوت مانده. سه کارشناس دادگستری انصراف داده‌اند و من در تنگنای مالی شدید، قادر به بازسازی منزل نیستم.

وقتی از پدرم برای فروش خانه کمک خواستم، با جوابی دردناک روبرو شدم: "حق تماس با خانواده را نداری. تو برای ما مرده‌ای. برو پیش امام جمعه و حرم خودت. تو شیعه شدی و ما سنی هستیم."

مستأجری که روزی پناهمان بود، حالا با افشای راز خدمت به حرم نزد خانواده‌ام، کینه‌شان را علیه من برانگیخته. خانواده‌ای که حالا با شنیدن این خبر، نه تنها مرا طرد کرده، که بر نفرتشان افزوده شده است.

آنها اکنون با وقاحت تمام، به "خوردن مال مردم" مباهات می‌کنند و پدرش با تهدید، می‌خواهد فشار را بیشتر کند. حتی حراست آستان قدس رضوی تأیید کرد که این پدر و پسر، هیچ سابقه‌ای در حرم ندارند.

پیام‌های اخیرشان پر از فحش، ناسزا و تهدید به مرگ است: "یکبار دیگر پیام بدهی، شلوارت را به سرت می‌کشم... پدرت را درمی‌آورم."

همسرم در سکوت و افسردگی فرو رفته. فرزندانم از اضطراب و تنهایی رنج می‌برند. دخترم ثمین، که روزی رتبهٔ دوم کنکور بود، اکنون با تغییر اجباری رشته، آینده‌اش تاریک شده. پسرم ثنا، که همیشه شاگرد اول بود، اکنون در رشتهٔ جوشکاری کاردانش درس می‌خواند و از دوری دوستانش رنج می‌برد. کوچکترین فرزندم، سینا، هر روز کتک می‌خورد و همسرم خشم فروخورده‌اش را بر او خالی می‌کند.

۲۳ روز از رمضان را در همین خانهٔ ویران، بدون آب سرد و کولر، در کنار فرزندانم سپری کردم. روزها کارگری کردم تا شاید خانه را بازسازی کنم. اما نشد.

این داستان، روایت خیانت به اعتماد، سوءاستفاده از احساسات مذهبی و نابودی یک خانواده است. من نه به دنبال انتقام، که در پی احقاق حق و یافتن آرامشی از دست رفته هستم.

به امید روزی که عدالت برقرار شود و آرامش به قلبهای شکستهٔ ما بازگردد.

صمد رکنی
مرداد ۱۴۰۴ - زاهدان

اللهم بحق الرضا(ع)، فرجا قریبا، و انتقاما عدلا، و شفاء لقلب مکروب