محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی چرا اهمیت حیاتی دارد؟

محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی و تعهد به رازداری یکی از مهم ترین تعهدات طرفین در قراردادهای تجاری بین المللی حتی قبل و بعد از امضای قرارداد است. طرفین قراردادهای نفتی در جریان مذاکره، انعقاد و اجرای قرارداد به اطلاعاتی از طرف مقابل دست می‌بایند که ارزش تجاری دارند و افشای آنها برای اشخاص ثالث باعث زیان هنگفت طرف قرارداد می‌شود؛ بنابراین ضروری است با درج شرطی در قرارداد یا انعقاد یک قرارداد محرمانگی اطلاعات از این اطلاعات ارزشمند محافظت نمایند.
در این مطلب به جایگاه محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی می‌پردازیم.

قرارداد محرمانگی اطلاعات چیست؟

محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی چه اثری دارد؟

بر اساس شرط یا موافقت‌نامه محرمانگی اطلاعات، هر یک از طرفین قرارداد متعهد می شود نه تنها اطلاعات محرمانه را در برابر اشخاص ثالث افشا نکند، بلکه این اطلاعات را در غیر از هدفی که در قرارداد برای آن تعریف شده نیز به کار نگرفته و تنها در راستای اهداف قرارداد استفاده کند. اثر دیگر محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی درمورد ضمانت اجرای آن است، ضمانت اجراهایی از جمله جبران کامل خسارت ناشی از نقض تعهدات قراردادی مرتبط با افشای اطلاعات برای نقض‌کننده در نظر گرفته می‌شود تا امکان هرگونه سوء‌استفاده را کاهش دهد.

در قراردادهای نفتی، اطلاعات محرمانه، اشخاصی که مجاز به آگاهی از این اطلاعات هستند و اطلاعاتی که می‌توان آنها را افشا نمود و مشمول محرمانگی نیست و مدت حفظ محرمانگی باید به طور صریح مشخص شود.

چرا حفظ محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی اهمیت حیاتی دارد؟

قراردادهای نفتی حاوی مقرراتی هستند که تعهداتی را شامل می‌شوند که مربوط به به زمان پس از خاتمه قرارداد هستند از جمله شرط رازداری و امانت‌داری، زیرا برخی از تعهدات قراردادی آثاری دارند که پس از خاتمه قرارداد نیز به قوت خود باقی می‌مانند.

بعد از مشخص کردن موضوع رازداری، باید تعهدات و وظایف طرف متعهد در دو قسمت مجزا شامل مواردی که شامل تعهد می‌شود و مواردی که از دامنه تعهدات خارج است در قرارداد ذکر شود تا از ابهام و اختلاف آتی تا جایی که امکان دارد جلوگیری شود.

مواففت‌نامه محرمانگی اطلاعات یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین موافقت نامه‌هایی است که باید قبل از انعقاد قرارداد بین طرفین قراردادهای نفتی بسته شود.

موقع تنظیم قرارداد نفتی، بند محرمانگی را فراموش نکنید!

دانستیم که برای جلوگیری از افشای اطلاعات محرمانه، باید طرفین یکی از بندهای قرارداد را به شرط عدم افشای اطلاعات و همچنین شرط تعهد به امانت‌داری اختصاص دهند چرا که ممکن است در ابتدای مذاکرات، طرفین داده‌ها و اطلاعات مهمی را در اختیار یکدیگر قرار دهند و در نهایت این قرارداد بین آنها به امضا نرسد. هر چند در بسیاری از موارد طرفین اطلاعات اساسی و مهم را بیان نمی‌کنند، اما همان حجم از اطلاعات ممکن است برای طرف بازگو کننده مهم و حیاتی باشد. بنابراین طرفین در ابتدای مذاکرات موافقت‌نامه عدم افشای اطلاعات یا موافقت نامه محرمانگی را منعقد می‌کنند و ضمانت اجراها را بسته به نوع قرارداد در آن درج می‌کنند تا از این طریق مانع افشای اطلاعاتشان و مشکلاتی که امکان دارد بوجود بیاید بشوند.

بر اساس بند محرمانگی اطلاعات هر یک از طرفین متعهد می‌شوند نه تنها اطلاعات محرمانه را در برابر اشخاص ثالث افشا نکند، بلکه این اطلاعات را در غیر از هدفی که در قرارداد برای آن تعریف شده نیز به کار نگیرند.

چند نکته مهم که باید درمورد محرمانگی اطلاعات در قراردادهای نفتی بدانید!

۱- برای جلوگیری از اختلافات ناشی از شرط محرمانگی در ابتدای مذاکرات باید فهرستی از افراد که افشای اطلاعات برای آنها مجاز است و مسولیت‌های دقیق آنان ذکر شود.

۲- بهتر است قرارداد محرمانگی‌تان پیش‌نویس داشته باشد. این پیش‌نویس باید شامل اطلاعات ضروری درباره طرف‌ها و اشخاص درگیر در مذاکرات، شرح خلاصه‌ای از داده‌های محرمانه و ابزار مورد استفاده برای ارتباطات بین طرفین باشد. پیش‌نویس قرارداد محرمانگی باید به افراد درگیر در قرارداد ارائه شده و با توجه به هر جزئیاتی که می‌تواند مفید باشد به خصوص در مورد سایر اشخاص درگیر در قرارداد تکمیل شود.

۳- گاه یک قرارداد محرمانگی شرطی را شامل می‌شود که در آن طرفین یک جدول زمانی معین را برای انعقاد قرارداد نهایی در نظر می‌گیرند. با این حال طرفین باید اطلاعات محرمانه‌ای را که در طول مذاکره افشا شده پیش خود نگه دارند حتی اگر قرارداد میان آنها منعقد نشود و مذاکرات به نتیجه نرسد.

۴- محرمانه بودن اطلاعات و لزوم اعتماد یکی از اصول حاکم بر قراردادهای بالادستی نفت و گاز است. این اصل از اصول بنیادین قراردادهای تجارتی بین‌المللی محسوب می‌شود و معمولاً اعتماد کامل در سایه عواملی از قبیل حسن شهرت طرفین، میزان نفوذ دولت در حمایت دیپلماتیک و سوابق طرف قرارداد به وجود می‌آید و مستلزم تضمینی مناسب مثل ایجاد زمینه‌های نقل و انتقال موضوع موردمعامله یا تحت پوشش قرار دادن بیمه ضمانت‌ها بانکی و غیره می‌باشد.

حفظ اسرار و حفاظت اطلاعات از جمله موارد امنیتی یک قرارداد بین‌المللی به شمار می‌رود.

۵- با توجه به اینکه طرفین قراردادهای بین المللی دارای تابعیت و نظام حقوقی متفاوتی هستند و این احتمال وجود دارد که طرفین نسبت به این اصول تسلط و آگاهی کافی نداشته باشند لذا نقش یک واسطه به جهت حفاظت اطلاعات از اهمیت بسزایی برخوردار است. از این رو طرفین قرارداد بر اساس اراده خود چگونگی حفظ اسرار مربوطه و عدم افشای اطلاعات را مشخص نموده و در مفاد قرارداد می‌گنجانند.