قانون اصلاح فصل سوم قانون گذرنامه مصوب 1362

قانون اصلاح فصل سوم قانون گذرنامه مصوب 10 اسفند ماه 1351

ماده واحده – از تاریخ تصویب و لازم‌الاجرا شدن این قانون فصل سوم قانون گذرنامه مصوب 10 اسفند ماه 1351 ملغی و مقررات زیر بعنوان ‌فصل سوم این قانون جایگزین آن میگردد.
ماده 10 – برای شخصیت‌های زیر گذرنامه سیاسی صادر میشود.
1 – رهبر یا اعضاء شورای رهبری.
2 – رئیس جمهور.
3 – رئیس مجلس شورای اسلامی، نخست‌وزیر، اعضای شورای عالی قضایی، اعضای شورای نگهبان و وزراء دولت جمهوری اسلامی ایران.
4 – نمایندگان مجلس شورای اسلامی و نمایندگان مجلس خبرگان.
5 – دادستان كل انقلاب، رئیس بازرسی كل كشور، رئیس دیوان عدالت اداری، رئیس ستاد مشترك ارتش جمهوری اسلامی ایران و جانشین وی، ‌فرمانده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و قائم مقام وی و رئیس كل بانك مركزی.
6 – معاونان نخست‌وزیر با موافقت نخست‌وزیر، معاونان وزراء با موافقت وزیر مربوطه، استانداران و شهردار مركز با موافقت وزیر كشور و سرپرست ‌بنیاد شهید و رئیس جمعیت هلال احمر.
7 – فرماندهان نیروهای سه‌گانه زمینی، هوائی و دریائی و جانشینان فرماندهان نیروهای سه‌گانه.
8 – رئیس شهربانی كل و فرمانده ژاندارمری جمهوری اسلامی ایران و سرپرست كمیته مركزی انقلاب اسلامی.
9 – كسانی كه مستقیماً از طرف رهبر یا شورای رهبری، ریاست جمهوری و نخست‌وزیر به مأموریت‌های خاص اعزام میشوند.
10 – اشخاصی كه طبق تصویب هیئت وزیران به نمایندگی از طرف دولت جمهوری اسلامی ایران به مأموریت‌های ویژه اعزام میشوند.
11 – سفرا و مأموران ثابت سیاسی و كنسولی و رمز و مخابرات و معاونین، مدیران كل و رؤسای ادارات وزارت امور خارجه و كسانیكه با معرفی‌دولت عهده‌دار مقامی در مؤسسات و سازمانهای بین‌المللی میشوند با معرفی وزیر امور خارجه.
12 – شخصیتهای عالیمقام علمی و فرهنگی با معرفی رئیس جمهور.
13 – رؤسای جمهور سابق، نخست‌وزیران سابق و روسای سابق مجلس شورای اسلامی بعد از 22/ 11/ 1357 با موافقت وزیر امور خارجه.
14 – پیك سیاسی و كسانیكه به مأموریت موقت سیاسی اعزام میشوند، با موافقت وزیر امور خارجه.
تبصره 1 – همسران مشمولین بندهای 1 و 2 و 3 این ماده میتوانند از گذرنامه سیاسی جداگانه استفاده نمایند.
تبصره 2 – نام همسران افراد موصوف در بندهای 4 تا 14 این ماده در صورتیكه همراه دارنده گذرنامه باشند به تقاضای دارنده گذرنامه در گذرنامه ‌سیاسی ثبت و از همان گذرنامه استفاده خواهند نمود و تفكیك گذرنامه و صدور گذرنامه سیاسی جهت آنان با موافقت وزیر امور خارجه امكان پذیر‌خواهد بود.
تبصره 3 – نام فرزندان كمتر از 18 سال مشمولین این ماده در صورتی كه همراه دارنده گذرنامه باشند، به تقاضای دارنده در گذرنامه سیاسی ثبت و از‌همان گذرنامه استفاده خواهند نمود و در صورت نیاز به تفكیك پس از استعلام از وزارت امور خارجه و در صورت موافقت طبق مقررات این قانون ‌برای آنها گذرنامه عادی صادر خواهد شد.
ماده 11 – برای اشخاص زیر گذرنامه خدمت صادر میگردد.
1 – اشخاصی كه بعنوان همراه با رهبر یا یكی از اعضای شورای رهبری به خارج از كشور مسافرت مینمایند.
2 – اشخاصی كه بعنوان همراه در ارتباط با مأموریت با ریاست جمهور یا نخست‌وزیر به خارج از كشور مسافرت مینمایند با معرفی مقام مربوطه.
3 – اشخاصی كه بموجب تصویبنامه هیئت وزیران برای انجام مأموریت به خارج از كشور اعزام میشوند، با معرفی دفتر نخست‌وزیر.
4 – كارمندان وزارتخانه‌ها و سازمانها و ارگانهای وابسته به دولت و ارگانهای نظامی كه به خارج از كشور اعزام میگردند با معرفی وزیر مربوطه و ذكر‌علت مأموریت.
5 – مأموران اداری و فنی وزارت امور خارجه و همسران آنها با موافقت وزیر امور خارجه.
تبصره 1 – نام همسر و فرزندان كمتر از 18 سال مشمولین این ماده در صورتی كه همراه دارنده گذرنامه باشند به تقاضای دارنده گذرنامه خدمت در همان‌ گذرنامه ثبت میشود.
تبصره 2 – نمایندگیهای جمهوری اسلامی ایران در خارج نمیتوانند برای همسر و فرزندان همراه، گذرنامه خدمت جداگانه صادر نمایند ولی در صورت‌ نیاز به تفكیك پس از استعلام از وزارت امور خارجه و در صورت موافقت طبق مقررات این قانون برای آنها گذرنامه عادی صادر خواهد شد.
ماده 12 – صدور گذرنامه سیاسی و خدمت بعهده وزارت امور خارجه است.
ماده 13 – مدت اعتبار گذرنامه سیاسی و خدمت یكسال است مگر در مورد مأموران ثابت دولت در نمایندگیهای جمهوری اسلامی ایران در خارج از‌كشور كه اعتبار گذرنامه تا خاتمه مدت مأموریت آنان خواهد بود.
تبصره 1 – تمدید مدت گذرنامه‌های سیاسی و خدمت طبق مقررات این قانون با موافقت وزارت امور خارجه در مركز توسط اداره گذرنامه و روادید و در‌خارج از كشور توسط نمایندگیهای جمهوری اسلامی ایران انجام خواهد شد.
تبصره 2 – كلیه دارندگان گذرنامه‌های سیاسی و خدمت در موقع ورود به كشور باید گذرنامه خود را به وزارت امور خارجه تحویل دهند.

قانون فوق مشتمل بر ماده واحده در جلسه روز سه شنبه سی و یكم خرداد ماه یكهزار و سیصد و شصت و دو مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 5/ 4/ 1362 به ‌تأیید شورای نگهبان رسیده است.

رئیس مجلس شورای اسلامی – اكبر هاشمی