قانون راجع به ترجمه اظهارات و اسناد در محاکم و دفاتر رسمی
مصوب ۲۰ خرداد ماه ۱۳۱۶
ماده ۱
هر گاه یکی از طرفین دعوی یا شهود و اهل خبره در محاکم و ادارات و طرفین معامله یا شهود در دفاتر اسناد رسمی زبان فارسی را ندانند‌اظهارات آنها توسط مترجم رسمی ترجمه خواهد شد.
تبصره – در نقاطی که از طرف وزارت عدلیه مترجمین رسمی برای هر یک از زبانهای غیر فارسی تعیین نشده باشد محاکم و ادارات ثبت و دفاتر‌اسناد رسمی مترجمی که طرف اعتماد باشد برای ترجمه تعیین می‌نمایند.
ماده ۲
ترجمه اسناد ذیل باید از طرف مترجمین رسمی یا مأمورین سیاسی و کنسولی تصدیق شده باشد.
الف – اسنادی که در یکی از کشورهای بیگانه یا در ایران به یکی از زبانهای غیر فارسی تنظیم شده و در یکی از محاکم و ادارات ایران مورد استفاده‌باشد.
ب – اسنادی که در ایران تنظیم شده و ترجمه آن به منظور استفاده در یکی از کشورهای بیگانه مورد حاجت باشد.
ماده ۳
ترتیب تعیین مترجمین رسمی و تصدیق امضای آنها و میزان حق‌الزحمه مترجمین و خرج تصدیق ترجمه مطابق نظامنامه که از طرف‌وزارت عدلیه تنظیم می‌شود خواهد بود.
این قانون که مشتمل بر سه ماده است در جلسه بیستم خرداد ماه یک هزار و سیصد و شانزده به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
نواب ریاست مجلس شورای ملی – مرتضی بیات – دکتر طاهری
