آئین نامه نحوه انعقاد قراردادهای مربوط به چگونگی تعیین و پرداخت پاداش افزایش تولید
ماده ۱
در اجرای ماده ۴۷ قانون کار جمهوری اسلامی ایران، کارفرمایان کارگاههای مشمول قانون کار با رعایت مقررات این آئین نامه اقدام به انعقاد قرارداد پرداخت پاداش تولید (که اختصاراً قرارداد نامیده می شود) با کارگران خود می نمایند.
ماده ۲
قرارداد پرداخت پاداش افزایش تولید قرارداد کتبی است که بین شورای اسلامی کار یا انجمن صنفی و یا نمایندگان رسمی یا منتخب کارگران کارگاه از یک طرف و کارفرما یا نمایندگان قانونی وی از طرف دیگر به منظور ایجاد انگیزه برای تولید بیشتر و با کیفیت بهتر و تقلیل ضایعات و بالا بردن سطح درآمد کارگران با رعایت اصول کلی انعقاد قراردادها و مطابق با فرم نمونه وزارت کار و امور اجتماعی منعقد می گردد.
ماده ۳
پاداش افزایش تولید به تناسب درصد کمی تولیدات نسبت به تولید مبنا محاسبه و پرداخت می شود.
تبصره ۱– کوشش در زمینه افزایش تولید نباید موجب کاهش مرغوبیت و کیفیت کالا و همچنین سبب افزایش میزان ضایعات (مواد و محصول) بیش از حد مجاز و نرمال گردد.
تبصره ۲– افزایش یا کاهش ضایعات و یا سطح کیفیت در ارتباط با افزایش تولید نسبت به حد مجاز و نرمال هر کارگاه می باید در قرارداد پرداخت افزایش تولید آن کارگاه حسب مورد اثرات منفی یا مثبت داشته باشد.
ماده ۴
تولید مبنا عبارتست از میزان تولیدی که برمبنای آن درصد افزایش تولید در هر دوره تناوب محاسبه می گردد.
تبصره – مأخذ تعیین تولید مبنا در کارگاه می باید طوری باشد که بر مبنای آن درصد افزایش تولید در دوره تناوب مورد محاسبه از ۳۰% تجاوز ننماید.
ماده ۵
دوره تناوب عبارتست از طول دوره هائی است که برای تعیین درصد افزایش تولید در قرارداد مشخص می شود و مدت آن حداکثر یکسال است.
ماده ۶
هر گونه تغییر عمده در عوامل تولید از قبیل سرمایه گذاری، نیروی کار، ماشین آلات و امثال اینها که در وضعیت تولید مبنا مؤثر باشد موجب تأثیر در تولید مبنا از تاریخ تغییر خواهد شد.
ماده ۷
قرارداد بین طرفین می تواند بصورت جمعی شامل تمام قسمتها و کارکنان کارگاه بوده ویا در برگیرنده یک یا چند قسمت از کارگاه مربوط باشد.
ماده ۸
کارگاههائی که بیش از یک محصول تولید می نمایند با محاسبه و اعمال ضرایب همگن از طریق روشهای متداول محصولات خود را به یک نوع محصول تبدیل می نمایند.
ماده ۹
مأخذ محاسبه ریالی مبلغ پاداش افزایش تولید در کارگاههائی که فاقد طرح طبقه بندی مشاغل می باشند «مزد ثابت» (طبق ماده ۳۶ قانون کار) و در مورد کارگاههائی که دارای طرح طبقه بندی مشاغل هستند «مزد مبنا» (طبق تبصره ۲ ماده ۳۶ قانون کار) خواهد بود.
ماده ۱۰
در کارگاههائی که امکان افزایش تولید وجود ندارد می توان قراردادهایی مبنی بر کاهش ضایعات و یا افزایش کیفیت و یا ه دو را منعقد نمود.
ماده ۱۱
حداکثر مبلغ قابل پرداخت بابت اجرای مواد ۳ و ۱۰ این آئین نامه متناسب با درصد افزایش تولید یا کاهش ضایعات و افزایش کیفیت جمعاً تا میزان پنجاه درصد کل مزد ثابت یا مزد مبنای کارگران کارگاه در سال مورد قرارداد تجاوز نخواهد کرد.
ماده ۱۲
اجرای قراردادهای منعقد شده موضوع این آئین نامه موکول به تأیید واحدهای ذیربط وزارت کار و اموراجتماعی می باشد.
تبصره – به منظور حسن اجرای این آئین نامه و هماهنگی های لازم در صنایع و فعالیتهای مختلف اداره کل طبقه بندی مشاغل، مزد و بهره وری ضوابط اجرائی، روشهای و فرمهای لازم را تهیه و اعلام می نماید.
ماده ۱۳
هرگونه اختلاف ناشی از اجرای قراردادهای موضوع این آئین نامه در مراجع حل اختلاف پیش بینی شده در فصل نهم قانون کار قابل رسیدگی خواهد بود.
این آئین نامه مشتمل بر ۱۳ ماده و ۴ تبصره در تاریخ ۱۱ /۸ /۷۰ به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی رسیده است.
